Komunikaty - Informacja K - Urząd Miejski w Miękini

Bezpieczna obsługa zwierząt gospodarskich: Hodowla zwierząt inwentarskich wiąże się z dużym ryzykiem wypadku. W czasie karmienia, dojenia i zabiegów higienicznych często dochodzi do uderzeń, przygnieceń i pogryzień przez zwierzęta, a nawet stratowania ludzi.
Z danych KRUS wynika, że rocznie ok. 2000 osób doznaje urazu podczas pracy ze zwierzętami. Najczęstsze przyczyny niebezpiecznych zdarzeń to:
- reakcja zwierząt na nieznane bodźce
- narowistość i agresja zwierząt
- niewłaściwy sposób obsługi
- nieprawidłowe metody poskramiania
- zły stan pomieszczeñ inwentarskich (ciasnota, nieprawidłowe usytuowanie żłobów i koryt);
Konieczność wykonywania codziennej obsługi karmienia, dojenia, przepędzania na pastwisko, usuwania obornika i wiele innych czynności powoduje, że prawdopodobieństwo doznania kontuzji przez ludzi jest bardzo wysokie.
RODZAJE CZYNNIKÓW POWODUJĄCYCH ZAGROŻENIA WYPADKOWE
Czynnik ludzki
Nieprawidłowe metody pracy, choćby przejęte od przodków, monotonia, czynności wykonywane w pośpiechu i zmęczenie potęgują możliwość wystąpienia wypadków. Zdarza się, że niektórzy rolnicy, zamiast poprawiać własne bezpieczeństwo, bardzo często nie dostrzegają zagrożeń. By zmniejszyć zagrożenia wypadkowe, obsługę zwierząt należy powierzyć wyłącznie osobom: dorosłym, zdrowym, sprawnym fizycznie, zrównoważonym, znanym zwierzętom i przyjaźnie do nich nastawionym. W każdej sytuacji należy jednak zachować ostrożność, a szczególnie podczas pracy ze zwierzętami uważanymi za niebezpieczne, tj.: karmiącymi samicami, ogierami, końmi młodymi i po dłuższym okresie bezczynności.
Czynniki techniczne
Śliskie i nierówne podłoże, progi w przejściach, niezabezpieczone zsypy, niewłaściwie przystawione drabiny, brakujące poręcze, źle zakryte zbiorniki na gnojowicę, porozrzucane narzędzia, itp. to zagrożenia które prowadzą do upadków skutkujących ciężkimi obrażeniami.
Pomieszczenia inwentarskie powinny być:
• przestronne,
• z wydzielonymi stanowiskami i korytarzem paszowym,
• z bieżącą wodą i poidłami automatycznymi,
• z bezpieczną instalacją elektryczną,
• czyste i okresowo dezynfekowane,
• pozbawione progów w przejściach,
• z dobrym mikroklimatem (możliwość regulacji temperatury,
wentylacji, oświetlenia dziennego i sztucznego),
• z włazami i otworami zrzutowymi zabezpieczonymi barierkami i listwami zaporowymi.
Czynniki najgroźniejsze zwierzęce:
Charakter zwierząt jest w dużej części kształtowany przez obsługujących ludzi. Nieuzasadniona przemoc może z łagodnego zwierzęcia uczynić groźną bestię. Zatem zakup zwierząt gospodarskich powinien być przemyślany. Najlepiej nabywać je z wiadomego źródła, a nie od handlarzy gdyż mogą być odpowiednio przygotowane do sprzedaży, np. uspokojone lekami lub alkoholem. Zwierzęta agresywne i złośliwe powinny być poddawane ubojowi.
Postępowanie z bydłem domowym
Krowy są z natury spokojne, jednak to one powodują najwięcej wypadków. Zwłaszcza wtedy, gdy są utrzymywane w tradycyjnych oborach typu głębokiego. Poszkodowani podając przyczyny wypadków mówią o nagłej lub niespodziewanej reakcji zwierząt przejawiającej się kopnięciem, przygnieceniem, uderzeniem rogiem lub ogonem, który oblepiony obornikiem waży kilka kilogramów. Są to jednak typowe reakcje na konkretne bodźce:
• stres,
• zaskoczenie zwierzęcia,
• owady w oborze,
• bolesność gruczołu mlekowego spowodowana stanem zapalnym bądź pokąsaniem przez owady.
W oborze dochodzi najczęściej do wypadków podczas następujących czynności:
- zadawanie karmy 30%
- usuwanie obornika 27%
- udoju 8%.
Podawanie karmy przy braku korytarzy paszowych zmusza ludzi do wejścia pomiędzy zwierzęta, a to kończy się różnie, od siniaków poprzez pęknięte żebra, urazy twarzy, gałki ocznej po śmierć poszkodowanych przy uderzeniu w skroń.
Usuwanie obornika bezpośrednio spod stojących na stanowiskach zwierząt wiąże się z niepokojeniem ich, a one broniąc się kopią. Trzeba przypomnieć, że krowy szczególnie mocno kopią na boki tylnymi kończynami, powodując u osób pracujących urazy kości lub stawów kolanowych. Przemieszczając się w obrębie swoich stanowisk mogą przydusić człowieka do ściany lub do drugiego zwierzęcia. Chociażby z tego powodu obsługą dużych zwierząt powinni zajmować się zdrowi i silni mężczyźni, a nie jak często się zdarza kobiety, dzieci albo osoby starsze. Ręczny lub mechaniczny udój wykonywany bezpośrednio na stanowiskach, szczególnie u młodych krów, a także w przypadku stanów zapalnych gruczołu mlekowego, może zakończyć się uderzeniem, kopnięciem lub przygnieceniem. Osoby wykonujące te czynności powinny zatem w razie potrzeby korzystać z pomocy innych domowników lub stosować proste, a jednocześnie skuteczne metody poskramiania zwierząt np.: przywiązanie ogona, unieruchomienie głowy z uciskiem przegrody nosowej lub ucisk okolicy nasady ogona.
Należy również pamiętać, aby przestrzegać zasad higieny podczas pracy ze zwierzętami tj;
- wydzielać, najlepiej w budynku inwentarskim pomieszczenie w którym będzie można myć ręce, przebierać się i przechowywać odzież roboczą;
- myć starannie ręce przed pracą i po jej zakończeniu;
- dbać o czystość pomieszczeń inwentarskich;
- podczas uboju noś gumowe buty, rękawice, fartuch ochronny oraz półmaskę;
- pracować ze zwierzętami w odzieży wyłącznie do tego przeznaczonej.

Dobre praktyki BHP przy siewie, uprawach i zbiorze zbóż:

Zabiegi agrotechniczne, ze względu na cykl wegetacji roślin związany z naszym klimatem, muszą być wykonane w określonych terminach, a okres wczesnej wiosny powoduje spiętrzenie prac i konieczność wykonywania większej niż w innych okresach liczby czynności wymagających koncentracji i zwiększonego wysiłku fizycznego. Czynniki te potęgują zagrożenia wypadkowe, a pośpiech nie ułatwia organizacji pracy tak, by przebiegała bezpiecznie. Uprawa zbóż jest złożonym procesem, wymagającym dużej wiedzy i praktyki gdzie zakres prac jest zróżnicowany, a także zróżnicowane są zagrożenia zdrowia osób pracujących. Potwierdzają to przykłady wypadków zgłoszonych przez rolników:
- podczas workowania owsa do siewu i ustawiania na krawędzi progu poddasza rolnik upadł z workiem na betonowy chodnik. W wyniku odniesionych obrażeń zmarł;
- kobieta stojąca na wykonanym we własnym zakresie pomoście siewnika, kontrolowała drożność przewodów wysiewających i zapas zboża w skrzyni. Na nierówności pola zachwiała się i chwyciła ręką za mieszadło. Doznała złamania nadgarstka i otwartego złamania kości przedramienia;
- ojciec rolnika podczas zwożenia zboża jechał na dyszlu przyczepy. W drodze spadł i został przejechany przez koła przyczepy.
To tylko nieliczne przykłady wypadków, które występują podczas upraw i zbiorze zbóż, dlatego tak ważne jest postępowanie zgodnie z zasadami BHP.
ZAPRAWIANIE ZIARNA
Zaprawianie ziarna jest najłatwiejszym i najtańszym sposobem zwalczania szkodników i chorób występujących w uprawie zbóż. Powinno odbywać się bezpośrednio przed siewem i zgodnie z instrukcją zawartą w etykiecie zastosowanego środka.
Podczas zaprawiania ziarna należy stosować odzież ochronną, rękawice ochronne, okulary i ochronę twarzy, ponieważ toksyczne substancje z zaprawy nasiennej mogą przenikać do organizmu. Materiał siewny po zaprawieniu nie może być użyty na paszę lub do celów konsumpcyjnych i należy go przechowywać w chłodny, suchym miejscu i dobrze wentylowanym pomieszczeniu, aby nie dopuścić do przedostania się zaprawy nasiennej do cieków i zbiorników wodnych. Zaprawę należy przechowywać wyłącznie w oryginalnym opakowaniu, a zwłaszcza chronić ją przed dostępem dzieci i osób niepowołanych.
W przypadku bezpośredniego kontaktu środka z ciałem należy jak najszybciej przemyć wskazane miejsce dużą ilością czystej wody.
Po skończonym zaprawianiu aparatura powinna zostać dokładnie wymyta, a woda po myciu poddana procesowi neutralizacji w wydzielonym osadniku. Należy również pamiętać aby podczas zaprawiania nie spożywać żadnych pokarmów, napojów oraz nie palić tytoniu, a na dobę przed zaprawianiem, w trakcie i dobę po zakończeniu nie wolno spożywać alkoholu pod żadną postacią.

SIEW, BRONOWANIE I WAŁOWANIE
Staranne przygotowanie gleby umożliwia umieszczenie właściwej ilości nasion na odpowiedniej głębokości i w różnych odstępach, a później mechanizację zabiegów pielęgnacyjnych i zbioru roślin. Do siewu stosuje się siewniki rzędowe zawieszane, przyczepiane lub nabudowane napędzane od WOM. Siewniki przeznaczone są do rzędowego siewu nasion roślin kłosowych, strączkowych, oleistych, niektórych okopowych i innych. Ilość nasion wysiewana na hektar regulowana jest za pośredenictwem bezstopniowej skrzynki przekładniowej. Siewniki można agregować z maszynami do uprawy przedsiewnej w zestawy uprawowo-siewne. Istotny wpływ na jakość i wydajność siewu ma właściwe przygotowanie do pracy, ustawienie i regulacja siewników. Bezpieczeństwo pracy podczas siewu zależy od:
- stanu technicznego siewników i agregatów wysiewających;
- stosowania śroków ochrony indywidualnej;
- przeprowadzenia próby wysiewu zgodnie z zaleceniami producenta;
- przestrzegania zasad BHP.

Należy również wiedzieć, że czyszczenie zapchanych wilgotną glebą redlic można wykonywać drewnianą łopatką, zachowując ostrożność a bieżące naprawy i usuwanie awarii powinno odbywać się po zatrzymaniu maszyny, ustawieniu na podłożu i wyłączeniu napędu.
ZBIÓR ZBÓŻ
Najczęstszym sposobem zbioru zbóz jest zbiór jenoetapowy z użyciem kombajnów zbożowych. Ich obsługa i prawidłowa eksploatacja wymagają dużo wiedzy. Do obsługi mogą przystąpić jedynie osoby posiadające odpowiednie kwalifikacje i uprawnienia do kierowania takimi pojazdami. Przejazd kombajnem po drogach publicznych wymaga zachowania wzmożonej ostrożności, gdyż gabaryty kombajnu utrudniają jazdę innym użytkownikom dróg.
Wszelkie regulacje związane z obsługą techniczną, zakładanie i demontowanie listwy tnącej oraz wymianę uszkodzonych elementów można wykonywać jedynie w czasie postoju maszyny, po wyłączeniu napędu. Kombajnów zbożowych nie należy używać jako maszyn stacjonarnych do omłoty. Jest to dopuszczalne dopiero po zdemontowaniu przyrządu żniwnego i zamontowaniu w to miejsce specjalnego urządzenia podającego zboże. Praca nie może odbywać się w pomieszczeniach zamkniętych ze względu na duże zapylenie.

Pamiętajmy, aby przed przystąpieniem do pracy z maszynami i urządzeniami należy zapoznać się z ich instrukcją obsługi!

Współczesne gospodarstwa rolne prowadzą coraz częściej specjalistyczną produkcję i zastępują niewielkie, tradycyjne wielokierunkowe gospodarstwa, które z roku na rok tracą na znaczeniu.
Chcąc osiągać jak najlepsze efekty, zmniejszać nakłady robocizny i koszty produkcji, należy pamiętać również o płodozmianie i utrzymywaniu właściwej struktury i kultury gleby, co najprościej można osiągnąć dzięki mechanicznej uprawie. Uprawa roślin jest złożonym procesem, wymagającym dużej wiedzy i praktyki, poneiważ zakres prac w cyklu produkcyjnym jest zróżnicowany, a tym samym zróżnicowane są zagrożenia zdrowia osób pracujących.

NAWOŻENIE

Gleba zwykle nie zawiera dostatecznej ilości składników odżywczych, wystarczających do zapewnenia maksymalnych plonów, dlatego należy ją zasilać nawozami mineralnymi. Nawozy powinny być zastosowane w odpowiednim czasie i odpowiedniej ilości.
NAWOZY MINERALNE
Do wysiewu nawozów mineralnych stosowane są siewniki. Podczas przygotowania maszyn do pracy należy bezwzględnie stosować się do ich instrukcji obsługi, sprawdzać na bieżąco prawidłowość działania poszczególnych mechanizmów. Siewniki i rozsiewacze są narażone na działanie substancji chemicznych, jakimi są nawozy mineralne. By nie ulegały korozji, każdorazowo po zakończeniu pracy należy je dokładnie oczyścić. Osoby pracujące przy wysiewie nawozów mineralnych bezwzględnie powinny być ubrane w pyłoszczelne kombinezony, gumowe buty, rękawice i okulary ochronne a także stosować półmaski. Z uwagi na własne bezpieczeństwo trzeba pamiętać, by w czasie pracy nie spożywać posiłków, nie palić papierosów i nie pić napojów, szczególnie alkoholowych. Przed posiłkami bezwzględnie należy zdjąć odzież ochronną, starannie umyć ręcę i twarz oraz wypłukać jamę ustną i nos czystą wodą.
NAWOZY PŁYNNE
Woda amoniakalna, gnojowica zawierają cenne związki azotowe, które są łatwo przyswajane przez rośliny. Strefy składowania gnojowicy lub gnojówki znajdują się najczęściej w pobliżu budynków inwentarskich i dlategom z uwagi na przemieszczających się tam ludzi, powinny być oznakowane tablicami ostrzegawczymi. Wszystkie zbiorniki na gnojwicę powinny być zabezpieczone przed przypadkowym dostaniem się tam ludzi i zwierząt. Zbiorniki podziemne powinny mieć zamykane włazy o dużej wytrzymałości. Natomiast zbiorniki naziemne powinny mieć zabezpieczenie w postaci ogrodzenia o wysokości ok. 180 cm wokół zbiornika, jednakże taki sposób przechowywania jest uciążliwy dla otoczenia przez wzgląd na przykry zapach. Do wywożenia gnojówki lub gnojowicy używane są wozy asenizacyjne, którymi można wylewać nawóz na powierzchnię gruntu lub wprowadzać doglebowo, jeśli wóz asenizacyjny jest do tego przystosowany.
OCHRONA ROŚLIN
-biologiczna, z wykorzystaniem pewnych organizmów drapieżnych do niszczenia gatunków niepożądanych
-agrotechniczna, polegająca na stosowaniu odpowiedniego zmianowania i właściwych odmian uprawowych, odpowiedniego nawożenia i uprawy gleby oraz przestrzeganiu terminów zabiegów uprawowych
-mechaniczna, z wykorzystaniem narzędzi i maszyn uprawowych, a także łapek, przynęt zwalczanych szkodników
-chemiczna, polegająca na użyciu preparatów chemicznych do zwalczania szkodników, chorób i chwastów.
Przed rozpoczęciem pracy w kontakcie ze środkami ochrony roślin należy bezwzględnie zapoznać się z instrukcją ich stosowania.
Przy wszelkich pracach związanych ze stosowaniem chemicznych środków ochrony roślin należy używać odzieży ochronnej lub specjalnie do tego celu przeznaczonej odzieży roboczej oraz środków ochrony indywidualnej tj; ubranie chroniące przed ciekłymi środkami, buty gumowe, rękawice gumowy oraz okulary ochronne i półmaski.
PT KRUS W ŚRODZIE ŚLĄSKIEJ