Sołectwa - Mięki - Urząd Miejski w Miękini

Historyczne nazwy miejscowości:

• 1305 - Nemkyna
• 1345 - Minkyna
• 1353 - Nymkin
• 1549 - Nimke
• 1786 - Nimkau

Kalendarium:

• 1305 - Miękinia wymieniona w księgach fundacyjnych kapituły wrocławskiej, jako mała, lecz dająca spore dochody wieś z 65 mieszkańcami.
• 1335 - poświęcenie kościoła pod wezwaniem Marii Panny, zanoto­wane w rejestrze nuncjusza papieskiego Galharda.
• 1345 - osada uzyskuje prawo lokacji na prawie niemieckim, na­dana jako lenno książęce rodzinie von Seidlitz.
• 1353 - wieś włączono do księstwa wrocławskiego.
• 1450 - wieś Miękinia przechodzi w posiadanie pana Petera von Saluscha, właściciela wsi Zabór.
• 1549 - cesarz Ferdynand I oddaje wieś w lenno rycerzowi Miko­łajowi Popelau.
• 1589 - do tego roku właścicielem Miękini jest Krzysztof von Schindel, po jego śmierci majątek odziedziczyła córka. Od niej cesarz Rudolf odkupił wszystkie prawa do wsi i majątku Miękinia oraz do sąsiednich, należących do spadkobierczyni miejscowości.
• Po wojnie trzydziestoletniej (1618-1648) majątek Miękinia, na­leżący do popierających protestantów właścicieli, uległ praw­nej konfiskacie na rzecz skarbu państwa.
• 1670 - dobra Miękinia kupuje za sumę 55 tys. talarów zakon je­zuitów wrocławskich. Na mocy regulaminu ustalonego przez papieża Klemensa IV, zarząd majątkiem powierzono administratorowi wyznaczonemu przez generała zakonu.
• 1795 - dominium kupuje hrabia von Haugwitz.
• 1810 - wieś i dominium Miękinia upaństwowiono.
• 1842 - dzierżawcą majątku jest Felix Casper.
• 1860/70 - przez Miękinię przeprowadzono tory linii kolejowej relacji Wrocław - Berlin.

W końcu XIX wieku funkcjonują w Miękini siedziby kilku przed­siębiorstw. Są to : założona w 1896 roku cegielnia parowa, nale­żąca do Śląskich Zakładów Ceramicznych, 2 zakłady budowlane, młyn zbożowy, warzelnia syropu, 2 domy handlowe, 2 składy spo­żywcze. Działało kilkunastu rzemieślników. W Miękini istniała filia Śląskiego Towarzystwa Krajoznawczego, która zorganizowa­ła i prowadziła obozowisko turystyczne. Do 1945 roku struk­tura gospodarcza Miękini nie uległa zmianie.

Forma wsi:
Miękinia jest wsią o częściowo zachowanej historycznej formie owalnicowej w jej centralnej części, połączonej z formą ulicówki, wykształconej w połowie XVIII wieku. Od połowy XIX wieku Miękinia rozszerzyła swe granice poza teren wyznaczony granicą torów kolejowych.

Charakter zabudowy:
Zabudowa wsi pochodzi z rożnych okresów rozwoju Miękini. Najstarsze domy mieszkalne, grupujące się przy ul. Kościelnej i Kościuszki w obecnej formie pochodzące z końca XIX i początku XX wieku, posadowione są na znacznie starszych działkach osadniczych, datowanych na połowę XVIII wieku.

Były to domostwa, tworzące wieś dworską i związane z zespołem dominium na północnym skraju wsi. Łącznie z kościołem i dawnym budynkiem dworu stanowią najstarszą część wsi. Zabudowa pochodząca z lat około 1900, to budynki dawnego domu ludowego, dawnego domu towarowego i kilku willi, należących do właścicieli zakładów przemysłowych, położonych przy ul. Kościu­szki.

Pomiędzy nimi posadowiono parterowe domy mieszkalne z ogródkami przydomowymi. Ulice Lipowa, Leśna i Willowa, położone za torami, stanowią przykład małych osiedli willowych z lat 20 / 30-tych XX wieku oraz niskiej zabudowy współczesnej. Na terenach otaczających wieś od wschodu i południa powstają kolejne osiedla jednorodzinnych domków.

Zabytki:

• Kościół parafialny pod wezwaniem Narodzenia Najświętszej Marii Panny, wzmiankowany w 1335 roku, po pożarze w 1710 roku gruntownie przebudowany, obecnie barokowy, otoczony murem. Kościół restaurowany w la­tach 1967-68. Obiekt jednonawowy z wieżą od zachodu, z trójbocznie zakończonym prezbiterium, zwieńczonym szczytem z wolutowymi spływami.
  
  Wnętrze nakryte sklepieniem kolebkowym z lunetami. Zachowało się barokowe wyposażenie kościoła pocho­dzące z początku i 2 połowy XVIII wieku. Do ciekawszych jego przykładów należy rzeźbiony, drewniany ołtarz główny z 1711 roku, polichromowana, drewniana ambona z 1 ćwierci XVIII wieku, dekoracja stiukowa z 1 połowy XVIII wieku oraz kamienna figura św. Józefa z początku XVIII wieku.
• Pałac z XVII wieku, przebudowywany na początku XX wieku. Pierwsze wzmianki o pałacu pochodzą z połowy XVII wieku. W cza­sie wojny trzydziestoletniej pałac wraz z folwarkiem został zniszczony. Dopiero w drugiej połowie XVIII wieku, gdy Mię­kinia stała się własnością von Hoymów i Maltzanów, odbudowa­no dwór i zabudowania folwarczne. Obecna bryła budynku po­chodzi z przełomu XIX / XX wieku, a jego architektura nie wskazuje, by pełnił on reprezentacyjne funkcje. Była to raczej siedziba zarządcy folwarku, dość obszerny wiejski dwór otoczony zabudowaniami gospodarczymi. Obiekt założony na planie wydłużonego prostokąta, dwukondyg­nacyjny z trójkątnym tympanonem nad wejściem. Bryła pałacu zamyka perspektywę ul. Kościuszki. W roku 1977, użytkownik pałacu, Zakład Rolny w Miękini prze­prowadził remont bieżący obiektu. Obecnie pałac, będący własnością prywatną, popada w ruinę.
• Gminny ratusz z 1906 roku. Niegdyś willa zamożnych przedsiębiorców miękińskich, po przebudowie i gruntownym remoncie od roku 1990 pełni funkcję ratusza.
• Kaplica grobowa rodziny Hangwitz z 1801 roku. Niewielka, kaplica-mauzoleum posadowiona jest przy północno-zachodniej ścianie muru otaczającego kościół. W wyniku remontów zatra­ciła stylowy detal architektoniczny.

Walory krajobrazowe:
Miękinia leży w centrum gminy, otoczona od północnego i połud­niowego zachodu kompleksami lasów mieszanych (borów sosnowych i olszynowych lasów łęgowych) o bogatej szacie roślinnej, obfitujących w zwierzynę płową. Kilka km na północny-zachód od centrum Miękini zaczynają się tereny rezerwatu leśnego "Za­bór". Z kolei na terenach rozciągających się za dawnym komp­leksem dworskim leżą torfowiska, które w 1835 roku zostały objęte ochroną. Do tego czasu wydobywano z nich torf niemal na skalę przemysłową, niszcząc przy tym oryginalną sza­tę roślinną i gniazda lęgowe rzadkiego ptactwa wodnego. Obecne mokradła nie są objęte żadną formą ochrony prawnej. W niedalekiej przyszłości prawdopodobnie powstanie tu park krajobrazowy „Doliny Odry”.

Miękinia jest centrum administracyjno-gospodarczym gminy. Dobra komunikacja kolejowa i autobusowa zapewnia dogodny dojazd do pobliskich wsi, jak i do większych ośrodków, do Środy Śląs­kiej (8 km), Brzegu Dolnego (12 km), Leśnicy (9 km) czy centrum Wrocławia (25 km). Położona blisko przelotowej trasy Wrocław - Zielona Góra i Wrocław - Zgorzelec, stano­wi dogodny punkt tranzytowy dla podróżnych.

W Miękini działa 6 sklepów spożywczych, 2 sklepy z artykułami przemysłowymi, sklep odzieżowy, kiosk warzywny i kiosk z prasą oraz 3 piekarnie. Miejscem spotkań towarzyskich jest restauracja "Rancho" i „Atlantic” W Miękini znalazło swoją siedzibę kilka instytucji o znaczeniu ponadlokalnym, do nich należą Nadleśnictwo Miękinia, Spółdzielnia Usługowo-Handlowa "Hermex", Bank PKO, Bank Spółdzielczy, Zakład Usług Komunalnych, Schronisko Matek Ciężarnych „Betlejem”. Dzieci uczęszczają do Szkoły Podstawowej, Gimnazjum, i Przedszkola.

Ciekawostki:
Na południe od Miękini znajduje się Diabelska Góra (164 m n.p.m.) zwana również „Szubieniczym Wzgórzem”. Góra ta wsławiła się złą sławą, ponieważ stała tu szubienica, na której prawdopodobnie w średniowieczu tracono skazańców ze Środy Śląskiej. Ze wzgórza rozciąga się widok na Dolinę Odry i Wzgórza Trzebnickie.
Liczba mieszkańców:
- na dzień 28.06.2012 r. - 2004